Λίγες ώρες πριν από τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας στα Ηνωμένα Εθνη, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους διάλεξε την ώρα της μέγιστης τηλεθέασης στην αμερικανική τηλεόραση, το prime time στις 8 το βράδυ, για να παρουσιάσει εκλαϊκευμένα το νέο δόγμα του, καθώς επίσης και το ιδεολογικό περίβλημα της πολιτικής του. Ας αρχίσουμε από το τελευταίο καθώς παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. «Προσεύχομαι καθημερινά για καθοδήγηση και ορθή κρίση, προσεύχομαι να βρω στήριγμα στην πίστη μου, προσεύχομαι για την ασφάλεια των παιδιών μας αν εμπλακούμε σε πόλεμο, προσεύχομαι και για τους αθώους Ιρακινούς» είπε ενώπιον εκατομμμυρίων Αμερικανών ο πρόεδρος Μπους. Κορυφαίοι παρουσιαστές, όπως ο Νταν Ράδερ του CBS, συμπλήρωσαν αμέσως μετά τη συνέντευξη ότι «ο πρόεδρος, που είναι Μεθοδιστής, απαγγέλλει καθημερινά αποσπάσματα από τη Βίβλο για να βρει την κατάλληλη έμπνευση». Εάν πρόκειται για φαινόμενο Μεθοδιστικού Φονταμενταλισμού, όπως επιμένουν οι μελετητές των ιδεολογικών ρευμάτων στην Αμερική και ιδιαίτερα στον αμερικανικό Νότο, ή απλώς για ένα επικοινωνιακό τρυκ του Αμερικανού προέδρου, είναι κάτι που θα διευκρινιστεί από τον χρόνο. Το βέβαιο είναι ότι στην κορυφή της ευρωπαϊκής διπλωματίας αντικρίζουν τον Αμερικανό πρόεδρο, αν όχι ως φονταμενταλιστή, τουλάχιστον ως μανιχαϊστή. Ο Χαβιέ Σολάνα, πολιτικός, ο οποίος και στις δύο όχθες του Ατλαντικού θεωρείται αθώος του κρίματος του αντιαμερικανισμού, είπε τις προάλλες στους Financial Times ότι «εμείς στην Ευρώπη έχουμε μια κουλτούρα με πιο σύνθετα κριτήρια από τον μανιχαϊσμό του προέδρου Μπους για το Καλό και το Κακό και τους άξονές τους. Δεν υπάρχει το απόλυτο κακό και το απόλυτο καλό».
Η πιο σημαντική, πάντως, ιδεολογική αναφορά του προέδρου Μπους προκύπτει από μια επιλογή αιχμής, όπως συμβαίνει με όλους τους πρακτικούς ανθρώπους, οι οποίοι πρώτα κάνουν κάτι και εν συνεχεία το εκλογικεύουν και το ανάγουν σε δοξασία. «Θέλουμε μια δεύτερη ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας, για να δούμε τους ανθρώπους να σηκώνονται και να εκφράζουν τη γνώμη τους όχι μόνον για τον Σαντάμ Χουσεΐν, αλλά και για τη χρησιμότητα του Συμβουλίου Ασφαλείας», απάντησε ο πρόεδρος Μπους όταν τον ρώτησαν πώς διακινδυνεύει μια νέα ψηφοφορία στα Ηνωμένα Εθνη χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλιστεί η πλειοψηφία και η ειδική πλειοψηφία. Ο πρακτικός άνθρωπος Τζορτζ Μπους, όταν μιλούσε για τους «ανθρώπους που θα σηκωθούν», εννοούσε τους μονίμους αντιπροσώπους ή και τους υπουργούς Εξωτερικών που αντιπροσωπεύουν τις χώρες τους στις κρίσιμες συνεδριάσεις και ψηφίζουν διά ανατάσεως της χειρός. Ωστόσο οι αισθητικής μορφής παρατηρήσεις δεν πρέπει να σκιάσουν το εξαιρετικά σοβαρό πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε. Αυτές τις ημέρες κρίνεται, κατά τους Αμερικανούς, η «χρησιμότητα του Συμβουλίου Ασφαλείας», ενός θεσμού στη δομή του οποίου αποτυπώθηκε ο συσχετισμός δυνάμεων και το σύστημα ισορροπίας ανάμεσα στους νικητές του δευτέρου πολέμου, που μοιράστηκαν το προνόμιο του βέτο. Η δομή αυτή είναι εξαιρετικά άβολη για τη νέα αμερικανική διοίκηση, καθώς, παρά τα διεθνώς θρυλούμενα, δεν είναι συνηθισμένη στη συλλογή ψήφων με ανταλλάγματα και εξαγορές, ιδίως όταν η έκβαση αυτής της επιχείρησης είναι αβέβαιη. Οπως έδειξε η περίπτωση της Ρωσίας, δεν αρκεί στις ημέρες μας να τα βρει κανείς με τον Πούτιν. Πρέπει να κάνει και ιδιαίτερη συμφωνία με τον υπουργό Εξωτερικών Ιβανόφ. Σε κάθε περίπτωση, ο πρόεδρος Μπους ήγειρε το μέγα ζήτημα: «Εάν οι Διεθνείς Οργανισμοί δεν είναι χρήσιμοι στην πολιτική μας τόσο το χειρότερο για τους οργανισμούς» αφού, όπως είπε ο Αμερικανός πρόεδρος, «εάν τεθεί θέμα ασφαλείας της Αμερικής δεν χρειάζομαι την έγκριση κανενός για να δράσουμε και αυτό ακριβώς θα κάνω». Οι θεσμοί, λοιπόν, της παγκοσμιοποίησης, όπως εκ των πραγμάτων αναδείχθηκε το Συμβούλιο Ασφαλείας, είναι πολύ στενό κοστούμι. Ο Σαντάμ είναι το πιο άμεσο παράδειγμα. Ακολουθούν και άλλα, όπως η Βόρεια Κορέα. Είναι λάθος η εκτίμηση ότι το πρόβλημα με την Πιονγιάνγκ υποβαθμίζεται διότι η Αμερική δεν αντέχει ταυτόχρονα δύο μέτωπα. Ούτε είναι υποβάθμιση του προβλήματος η αναγόρευσή του ως «περιφερειακού» από τον πρόεδρο Μπους. Απλώς, αναγορεύοντας το πρόβλημα σε περιφερειακό, το θέτει και αυτό εκτός των πλαισίων του Συμβουλίου Ασφαλείας επισημαίνοντας ότι «το πρόβλημα αφορά τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία και την Κίνα και αυτές οι χώρες με πολυμερή συνεργασία πρέπει να το αντιμετωπίσουν».
Αντίο, ω παλαιά Ευρώπη, είπε με δυο λόγια ο πρόεδρος Μπους, δείχνοντας ποιες είναι οι νέες μεγάλες δυνάμεις τις οποίες υπολογίζει, στις οποίες επιφυλλάσει ρόλους και για τις οποίες κρατεί ανέπαφο το απόθεμα των ανταλλαγμάτων, αντί να τα καταναλώνει προκειμένου να πείσει τη Γαλλία και τη Γερμανία για τον Σαντάμ Χουσεΐν. Αυτά είπε ο Αμερικανός πρόεδρος στο prime time της αμερικανικής τηλεόρασης σε εθνικό δίκτυο.
Σε δύο εβδομάδες είναι πολύ πιθανό ο πόλεμος να βρίσκεται ήδη στη φάση των χερσαίων επιχειρήσεων και το δίλημμα των αμερικανικών τηλεοπτικών δικτύων μοιάζει να είναι σκληρό. Τι θα δείχνουν την Κυριακή 23 Μαρτίου στο prime time: Οσκαρ ή πόλεμο; Για τα Οσκαρ το ABC έχει κλείσει 80 εκατομμύρια δολάρια διαφήμιση. Να αναβληθεί η βραδιά των Οσκαρ αποκλείεται. Το ίδιο και ο πόλεμος. Απλώς για μια βραδιά οι Αμερικανοί δεν θα βλέπουν breaking news από τον πόλεμο. Εκεί η διαφήμιση είναι λιγότερη.